نه اینکه بهشت در سال 1945 بر روی زمین فرود آمد. همه ما می دانیم که استبداد و جنگ ادامه دارد و میلیاردها نفر هنوز در فقر شدید و تحقیرکننده زندگی می کنند. اما رکورد کلی نیمه دوم قرن بیستم یکی از پیشرفت های شگفت انگیز است. جنگ جهانی سوم رخ نداد. اقتصاد جهانی بدون هیچ سابقه ای گسترش یافت. پیشرفت فن آوری شگفت انگیزی وجود داشت.
بسیاری در دنیای صنعتی اکنون از سطحی از رفاه برخوردارند و به طیف وسیعی از تجربیات دسترسی دارند که پدربزرگ و مادربزرگشان به سختی می توانستند رویای آن را ببینند. و حتی در کشورهای در حال توسعه نیز رشد اقتصادی چشمگیری داشته است.
مرگ و میر کودکان کاهش یافته است. سواد گسترش یافته است. مردمان جهان در حال توسعه یوغ استعمار را کنار زدند و مردم بلوک شوروی آزادی سیاسی را به دست آوردند. دموکراسی و حقوق بشر هنوز جهانی نیستند، اما در حال حاضر بسیار بیشتر از یک استثنا به عنوان یک هنجار تبدیل شده اند. و با این حال همه ما می دانیم که هنوز راه زیادی در پیش است. دومین ویژگی مهم، جهانی بودن نیروهای تعیین کننده دنیای امروز است. در دنیایی که ما امروز در آن زندگی می کنیم به طور کلی دو نیروی متضاد و حتی متضاد وجود دارد. از یک سو نیروهای همگرایی، گره خوردن فزاینده جهان از طریق جهانی شدن، ارتباطات مدرن و تجارت، و از سوی دیگر نیروهای مخالف برهم زننده، قطبی شدن مذهبی، صحبت از برخورد تمدن ها هستند.
و از تروریسم این دو نیرو، یکی ما را به هم می‌کشاند، دیگری ما را از هم جدا می‌کند، هر دو پدیده‌های همزمان زمان ما هستند، و اینها در دنیایی اتفاق می‌افتند که در آن - برای مثال هندی - حملات تروریستی بمبئی در 11 سپتامبر از بسیاری جهات نماد این پدیده متناقض است. چرا این را می گویم؟ زیرا تروریست های 11 سپتامبر از ابزارهای جهانی شدن و همگرایی - سهولت ارتباطات، سیستم های GPS و فناوری تلفن همراه، هتل های پنج ستاره که توسط نخبگان تجاری فراملی تردد می کنند و غیره - به عنوان ابزاری برای برنامه های متعصب خود استفاده کردند. به همین ترتیب، در 11 سپتامبر در نیویورک، تروریست ها به جای نیروهایی که جهان را به هم نزدیکتر کنند، از ابزارهای مشابهی نیز استفاده کردند - هواپیمای جت به آن برج های نماد سرمایه داری جهانی سقوط کرد، در حالی که قربانیان محکوم به فنا هواپیماها تلاش کردند تا تماس های دیوانه وار با عزیزان خود برقرار کنند. هر دو 11 سپتامبر و 26/11 لحظه های غم انگیزی بودند. در همان زمان 11 سپتامبر ما را به یاد کلیشه دهکده جهانی انداخت، زیرا ثابت کرد که ما در روستایی زندگی می کنیم که در آن آتش سوزی در غاری غبارآلود در جایی در افغانستان، در گوشه ای از دهکده جهانی آغاز شده است. ، می تواند به اندازه کافی قوی باشد که تیرهای فولادی را که آسمان خراش های بلند را در انتهای مقابل دهکده جهانی نگه می دارند ذوب کند. ما باید هم نیروهای مثبت و هم نیروهای منفی جهان امروز را بشناسیم و از آن، آگاهی از وابستگی متقابل فزاینده ای را که مشخصه عصر ما است، بشناسیم.
