نویسندگان تحت قلم بین المللی

همانطور که اشاره کردم، حکمرانی جهانی بر این درک است که امنیت است
در واقع نه فقط در مورد تهدیدهای کشورهای دشمن یا قدرت های متخاصم، بلکه در مورد آن وجود دارد
پدیده های رایجی هستند که واقعاً از مرزها عبور می کنند و همه ما را تحت تأثیر قرار می دهند. این ایده
در طول دهه نود و از طریق بخش اول آن، جایگاه قدرتمندی به دست آورده است
قرن. فهرست آشکاری از چنین مشکلاتی وجود دارد: خود تروریسم
تکثیر سلاح های کشتار جمعی، تخریب مشترک ما
محیط زیست، تغییرات آب و هوایی (کاملا بدیهی است زیرا ما نمی توانیم یک
حصار در آسمان برای جدا کردن آب و هوای خودمان، همه را تحت تأثیر قرار می دهد)، پایدار
فقر و گرسنگی وحشتناک، حقوق بشر و خطاهای انسانی، توده مردم
بی سوادی و آوارگی گسترده بحران های مالی و اقتصادی وجود دارد
(زیرا سرایت مالی تبدیل به ویروسی می شود که از یک کشور سرایت می کند
برای دیگران)، خطر حمایت گرایی تجاری، جنبش پناهندگان، قاچاق مواد مخدر.
و ما نباید بیماری همه گیر را نادیده بگیریم. همانطور که در مورد ابولا نگران هستیم، اجازه دهید
اپیدمی سارس چند سال پیش در چین را به یاد بیاورید. در ابتدا وجود داشت
سعی کنید آن را ساکت نگه دارید، اما برای ویروس بسیار آسان بود که در هواپیما بپرد و
در تورنتو ظاهر شد، و ناگهان به یک پدیده جهانی تبدیل شد، دیگر
چیزی که می تواند در هر کشوری وجود داشته باشد. در مورد ایدز هم همینطور است،
همین امر در مورد آنفولانزای خوکی (H1N1) و در مورد ابولا امروز صادق است.
امروز، چه کسی اهل هند باشد یا اهل ایندیانا، چه در ناریتا زندگی کنید
یا نویدا، صرفاً در مورد کشور خود فکر کردن واقع بینانه نیست.
نیروهای جهانی از هر جهت قابل تصور فشار می آورند. مردم، کالاها و ایده ها
از مرزها عبور کرده و مسافت های وسیعی را با فرکانس، سرعت و
سهولت. اینترنت نماد دورانی است که در آن اتفاقاتی در نیویورک می افتد
یا کالدونیای جدید – از پیشرفت‌های دموکراتیک گرفته تا جنگل‌زدایی تا مبارزه
علیه ایدز - می تواند زندگی در دهلی نو را تحت تأثیر قرار دهد. همانطور که در مورد آب مشاهده شد
آلودگی، همه ما در پایین دست زندگی می کنیم.
بنابراین هندی ها متوجه می شوند که سهم فزاینده ای در بین المللی دارند
تحولات به بیان دیگر، غذایی که رشد می کنیم و می خوریم، هوای ما
نفس بکشیم و سلامت، امنیت، رفاه و کیفیت زندگی ما به طور فزاینده ای افزایش می یابد
تحت تأثیر اتفاقاتی که فراتر از مرزهای ما می افتد. و این بدان معناست که ما به سادگی می توانیم نه
برای مدت طولانی تری نسبت به سایر نقاط جهان، هر چند دور، بی تفاوت باشیم
کشورها ممکن است ظاهر شوند.
جنبه سوم ظهور نهادها و فرآیندهایی است که منعکس می کنند
این واقعیت افزایش همگرایی جهانی است. موسسات جهانی از این سود می برند
مشروعیتی که از جهانی بودن آنها ناشی می شود. از آنجایی که همه کشورها به آن تعلق دارند،
سازمان ملل در چشم جهانیان از جایگاهی برخوردار است که اقدامات جمعی خود را انجام می دهد
و تصمیم گیری مشروعیتی است که هیچ دولت فردی فراتر از حکومت خود از آن برخوردار نیست
مرز ها. اما نهادهای حکمرانی جهانی فراتر از آن گسترش یافته اند
خود سازمان ملل مکانیسم های انتخابی بین دولتی مانند G-8 وجود دارد،
ائتلاف های نظامی مانند ناتو، گروه های زیر منطقه ای مانند اقتصاد
جامعه کشورهای غرب آفریقا، اتحادهای تک موضوعی مانند هسته ای
گروه تامین کنندگان نویسندگان تحت قلم بین المللی و بازیکنان فوتبال در ارتباط هستند
فیفا، ورزشکاران زیر نظر کمیته بین المللی المپیک، شهرداران در جهان
سازمان شهرهای متحد و دولت های محلی. بانکداران به آن گوش می دهند
بانک تسویه حساب های بین المللی و تجار به بین المللی
هیئت استانداردهای حسابداری فرآیند تنظیم فعالیت انسان در بالا
و فراتر از مرزهای ملی هرگز به این گستردگی نبوده است.
کشورها ممکن است ترجیح دهند با چنین مشکلاتی مقابله نکنند
از مرزها به طور مستقیم یا به تنهایی عبور می کنند، اما نادیده گرفتن آنها غیرممکن است. بنابراین
مدیریت آنها با هم در سطح بین المللی راه آشکاری برای اطمینان از این امر است
برخورد کرد؛ آن نیز تنها راه است. شاید بتوانیم «طرح‌های بدون» را فراخوانی کنیم
مرزها: برخی از محققان امور بین الملل شروع به صحبت از یک ایده کرده اند
آنها «حاکمیت مسئولانه» می نامند، این مفهوم که کشورها باید در سراسر جهان همکاری کنند
مرزها برای حفاظت از منابع مشترک و مقابله با تهدیدات مشترک. من فکر می کنم
این یک روش بسیار معقول و موجز برای نگاه کردن به دنیایی است که ما داریم
اکنون بیش از شش دهه پس از تشکیل نهادهای حکمرانی جهانی آمده است
خلق شده، در جهانی بسیار متفاوت، و به خودی خود در واکنشی به دنیای بسیار متفاوت
جهانی که قبل از آن در سال 1992، دبیرکل سابق سازمان ملل متحد
بوتروس بوتروس غالی در گزارش خود با عنوان "برنامه ای برای صلح" اظهار داشت که "
زمان حاکمیت مطلق و انحصاری گذشته است.