البته این بدان معنا نیست که هر یک از بیست و نه سال خدمت من با چنین رضایتی همراه بوده است.
من با رهبری تیم در بخش عملیات حافظ صلح که یوگسلاوی سابق را اداره می کرد، آموختم و بسیار رشد کردم، و این بدون شک شدیدترین تجربه سالهای من در ستاد بود.
سال‌ها روزهای هفده ساعته و هفته‌های هفت روزه بود، و در سرتاسر آن، ناامیدی از دانستن این موضوع که با همه تلاش‌های شما، خون در بالکان به جریان افتاد.
و با این حال، حتی در آنجا هم می توان به رضایت ناملموس از درگیر شدن مستقیم در یکی از رویدادهای بزرگ زمان ما اشاره کرد، و به این ترتیب اثر شست لکه دار خود را در پاورقی صفحات تاریخ جهان گذاشت. (ایده فرانسیس فوکویاما در مورد "پایان تاریخ" - که بحث اصلی در تاریخ بشر با پیروزی غرب در جنگ سرد حل شده است، و اینکه سرمایه داری لیبرال دمکراتیک اساساً هیچ چالشی به عنوان اصل سازمان دهنده همه سیاست های انسانی ندارد.
در تجربه سازمان ملل متحد من تقریباً به طرز خنده‌داری اغراق‌شده به نظر می‌رسید. در سالهای بلافاصله پس از انتشار آن، درگیری‌ها در بسیاری از کشورها - یوگسلاوی سابق، گرجستان، مولداوی، رواندا، سومالی، در ادامه فهرست - بر سر مسائل اساسی تاریخ، قومیت به وجود آمد.
و هویتی که هیچ ربطی به تز فوکویاما نداشت. گویی تاریخ به جهان یادآوری می‌کرد که گزارش‌های مربوط به مرگ آن اغراق‌آمیز شده بود! وظیفه من کمک به شکل دادن به پیام سازمان ملل به جهان و رساندن آن هر روز بود. ما این کار را از طریق روابط مطبوعاتی، پخش زنده رادیویی، برنامه های تلویزیونی، نشریات، کمپین های حمایتی و یک وب سایت اینترنتی انجام دادیم که در زمان من سالانه بیش از 2 میلیارد بازدید داشت.
علاوه بر این، بخش من روابط با سازمان‌های غیردولتی، ارتباط با جامعه مدنی و مؤسسات آموزشی را مدیریت می‌کرد و ما کتابخانه را در دفتر مرکزی اداره می‌کردیم و همچنین بازدیدهایی را از ساختمان انجام می‌دادیم.
بنابراین طیف گسترده ای از وظایف برای همکاران من در نیویورک و در هفتاد و هفت مرکز اطلاعات سازمان ملل متحد در سراسر جهان وجود داشت (که مجبور شدم به عنوان بخشی از یک تمرین کاهش بودجه به شصت و سه کاهش دهم، یعنی معکوس کردن تجربه قدیمی من. گسترش).
البته سازمان ملل متحد هرگز فقط یک پیام نداشت - هر روز ما در حال دستکاری در اخبار فوری و کمپین‌های طولانی مدت بودیم و سعی می‌کردیم به علاقه رسانه‌ها به همه چیز از عملیات حفظ صلح گرفته تا مشکلات پرسنل پاسخ دهیم.
این امر ما را به شدت با همکارانمان در بخش‌های مختلف سازمان ملل متحد درگیر نگه داشت و به من به عنوان معاون دبیرکل، دید کلی جالبی از طیف چالش‌هایی که سازمان ملل هر روز با آنها برخورد می‌کرد، داد. نقش من تمایل به ترکیب تعدادی از عناصر مختلف داشت.
بسیاری از آژانس های سازمان ملل، مراکز ارتباطی خاص خود را داشتند، بنابراین نقش من در آنجا هماهنگی در مورد مسائل کل سیستم بود. اما عنصر شخصی وارد شد زیرا این شغلی بود که به من اجازه داد خلاقیت خود را به کار ببرم.
من می توانم ایده های جدیدی را برای گسترش کمی مرزهای ارتباطی سازمان ملل آغاز کنم، مانند ایده من در سال 2004 برای توسعه و اعلام "ده لیست برتر" از داستان هایی که جهان نیاز به شنیدن بیشتر درباره آنها داشت، اما رسانه ها از آنها غفلت می کردند.
این نوآوری بود که نتایج خوبی را از نظر توجه جهانی به موضوعات فراموش شده برای ما به ارمغان آورد. من همچنین مفتخر شدم که مجموعه‌ای از سمینارها را در مورد «عدم تحمل» راه‌اندازی کنم، که در آن شخصیت‌های مذهبی و دانشمندان با گرایش‌های مختلف به پرسش‌هایی از جمله اسلام‌هراسی و یهودی‌ستیزی پرداختند.
بحث آزاد، انتقادی، مستدل، پذیرا و بدون ممانعت بود. قدرت واقعی و منحصر به فرد سازمان ملل متحد در بازگرداندن آن عناصر به گفتمان پرشور دیگری است. کجا جز سازمان ملل می‌توانستند همه کشورهای جهان در قطعنامه‌ای بپیوندند تا هولوکاست را به یاد بیاورند و تصمیم بگیرند که با یکدیگر برای رفع نفرت، تعصب، نژادپرستی، و تعصب و پرهیز از تحریک مذهبی همکاری کنند؟
و سپس چالش مدیریتی بود که بر هفت سال گذشته من در سازمان ملل حاکم بود. ریاست اداره اطلاعات عمومی همچنین به من رضایت فراوانی از برانگیختن انرژی های خلاقانه مردان و زنان با استعداد از سراسر جهان داد که استعدادهای خود را به سازمان آورده بودند.
به عنوان مدیر بیش از 750 همکار در شصت و سه کشور، این وظیفه من بود که آنها را رهبری کنم، راهنمایی کنم، آنها را تحریک کنم و البته از آنها هم یاد بگیرم. آنچه افراد در نهادهایی مانند سازمان ملل متحد مشارکت می‌کنند، هوش، انگیزه، صداقت و تمایل آنها برای صرف تمام ساعات طولانی است. وقتی برای نهادی مانند سازمان ملل کار می کنید.
خود این موسسه در مرکز برخی از رویدادهای بزرگ بشری زمان ما قرار دارد. بنابراین، توانایی همکاری با سازمان ملل متحد به معنای مشارکت در نیروهایی است که بسیار بزرگتر از آن چیزی است که هر فردی معمولاً ممتاز آن را دارد.
